Verbazing en verdriet!

 

Of moet ik misschien zeggen; verdriet en verbazing? Want ik werd er eerder verdrietig van en toen ik er eens beter over nadacht wekte het vooral verbazing. Zal ik ermee voor de dag komen?

 

Zojuist las ik een artikel dat ging over Roy Donders, u weet wel de Stylist van het Zuiden. Na jarenlange relaties met mannen is hij verliefd geworden op een vrouw. Het eerste wat ik dacht is; hoe fijn is het dat hij weer verliefd is geworden op iemand! Of dat nu een man of een vrouw is, hij is weer gelukkig! Dat gun je toch iedereen? Dat bleek wat te eenvoudig gedacht. Want wat schetste mijn verbazing? U begrijpt het al, de reacties onder het artikel. Let op: dit kan als schokkend worden ervaren.

 

Onder de reacties waren niets dan haatdragende reacties te lezen, waarom? Haat jegens iemand die verliefd is geworden? Ja, het ging zelfs nog verder. Een heteroseksuele vrouw van rond de 40, zo schat ik haar in, met twee of misschien wel meerdere kinderen, vrolijk lachend op de foto naast een man, die wellicht haar vriend/echtgenoot is schrijft doodleuk onder het artikel;

 

....vieze homo....

 

(De puntjes vertellen dat er voor en na deze twee woorden nog meer geschreven was, maar die ik vanwege de privacy van deze dame niet zal neerschrijven)

Ik had gelijk een verdrietig gevoel, want het lijkt of we in Nederland zo tolerant zijn over wie of wat iemand is, maar wanneer een jonge moeder zulke teksten op de Sociale Media plaatst dan hebben we nog een lange weg af te leggen. Hoe zullen haar kinderen dan kijken naar hun medemensen die 'anders' blijken te zijn? Om nog maar te zwijgen over de mogelijkheid dat haar eigen kinderen weleens op het eigen geslacht zouden kunnen vallen. Hoe zouden haar kinderen, mochten zij uit de kast willen komen en weet hebben van de gedachten die hun moeder in 2022 had richting homoseksualiteit, gaan reageren? Zichzelf een leven lang verstoppen? Het verdriet snijdt me door de ziel en de tranen staan in mijn ogen.

 

Het artikel werkte ook verbazing in de hand, want zijn er echt nog jonge mensen die zo hard en wreed hun medemensen beoordelen? Zelfs mensen met een gelovige achtergrond zijn nog toegankelijker voor een gesprek over dit onderwerp! Ook al zijn zij het niet met mijn levensstijl eens, zij praten nog normaal!

 

Hoeveel wegen hebben we nog te gaan? Hoeveel gesprekken zijn er nog te voeren? Hoeveel leerlijnen over homoseksualiteit moeten er nog gemaakt worden? Ik ben bang van heel veel. Als ik mijn steentje eraan kan bijdragen zal ik dat met alle plezier en liefde doen.

 

En oh ja, die vrouw mag mij zeker benaderen voor een open gesprek, want vies zijn wij zeker niet!

 

Liefde voor iedereen!

 

Veel liefs,

Een verbaasde, verdrietige maar erg gelukkige homo